ΤΟ ΚΑΦΕ

Μιά ημέρα αέρινη, κάθοντας στο καφέ. Αναπολώντας με μία μουσική του 60′ σε εποχε μακρινές. Δεν ζούσα ακόμη τότε άλλα με ταξίδευε σε μία εφηβική εποχή του 2013. Όταν πρωτοξεκίνησα σχολείο στο Γυμνάσιο και ετοιμαζόμουνα να πάρω το λεωφορείο. Ντριν ντριν, να το κουδούνι, πάλι αργοπορημένος εμφανίστηκα λόγω το ότι έμενα μακριά και πήγαινα με το λεωφορείο. Το λεωφορείο και τη διαδρομή κατηγορούσα. Πλέον αν με ρώταγες αν θα ήθελα να πηγαίνω με το λεωφορείο κάπου θα απαντούσα πως ναι. Πως η αξία του χρόνου χάνεται σαυτήν και η διαδρομή φαίνεται ανεκτίμητη. Πως βλέπουμε κάθε είδος ανθρώπου μεσά σαυτήν. Παιδιά για το σχολείο, η Μητέρα να πηγαίνει στη δουλειά και οι παππουδες για βόλτα στην Εθνική τράπεζα για τη συνταξή τους.